Stêrkekî geş ê helbesta Kurdî: Seydayê Tîrêj

Hewlêr (Rûdaw) - Seydayê Tîrêj ku sala 1923an hate dinyayê, di warê helbesta kurdî de li Rojavayê Kurdistanê çiyayekî bilind û berçav bû. Wî mîna bilbilekî dengxweş her li sera av, çem, çiya, xweza û axa Kurdistanê dixwend.

Helbestên Tîrêj hezkirin û girêdana bi axa welat, canfidayî û mêraniyê fêrî mirovê kurd dikin. Zimanê wî jî hêsan, şîrîn û di heman demê de kûr û têrwate ye.

Tîrêj ku sala 2002an de koça xwe ya dawî kir, di sê dîwanên qeşeng de bi navên Xelat, Zozan û Cûdî de, herwiha di berhemên xwe yên din de, mîna kesekî xwedî dilekî herî nazik, tijî evîn û hezkirin tê ber çav.

Seydayê Tîrêj di hemû helbestên xwe de nirxê evînê bilind digire. Dilê wî bi eşqa yarê û ya welat lê dide. Hergav li ba wî welat û yar pêkhateyên heman dîmenê ne. Ew bi dilê xwe yê nazik û tenik û mişt pakî û evîn dizane ku eşq û evîn nexweşiyeke xweş, lê bê derman e.

Lewma Tîrêj li ser raza evîn û evîndariyê şaş û metel dimîne û dikeve pirs û gera li bersivan.

Tîrêj di helbesta xwe ya "Digeriyam ez li dermana" wiha behsa sosreta eşq û evîna bêdawî dike û dibêje:

Mi çar goşê dinê tev da

Giham ber perê ezmana

Ji bo eşq û evîna dil

Digeriyam ez li dermana

Dipirsî min ji şalûran

Ji baz û bilbil û çûkan

Ji dehl û çîmen û deviyan

Ji bax û mêrg û bistana

Dipirsî min ji beybûnan

Ji tuxmê çîçek û sorgul

Ji xunça nêrgiz û lalan

Ji sosin û ji reyhanan